De fifties caravan van Patrick & Maris

Maris mailde mij een paar weken geleden haar verhaal en foto’s van hun Predom 126 (check dezelfde caravan van Martine). Een klein caravannetje dat helemaal werd omgetoverd tot retro/vintage exemplaar. Patrick begint met vertellen.

‘Zullen we gewoon een caravan kopen?’ Dat hoef ik maar 1 keer tegen m’n beste helft te zeggen om ervoor te zorgen dat ze zich helemaal wezenloos zocht op Marktplaats etc. Dat had ik vooraf kunnen weten natuurlijk, ontembaar enthousiasme! Het moest natuurlijk een oldtimer worden, zeker wat haar betreft. Gelukkig zijn er in een relatie altijd goeie verschillen in karakters en had ik voor mezelf bedacht dat ik niet een werkhok wilde maar een goeie match tussen retro en onderhoudsvrij. Polyester dus, geen hout!
‘t Duurde niet lang om haar te overtuigen dat we geen Otten of Constructam moesten zoeken. Een Predom 126; Pools, eenvoudig, klein, playmobil, lichtgewicht maar toch een retro-look. Kleine meid mee en voor een paar honderd euro uit Assen eentje opgehaald. Volgens de vorige eigenaar konden we er zo mee weg. No way, niet met banden uit 1983 eronder of zonder dat de remmen vernieuwd of afgesteld waren.”

De technische kant
“De schaal van het Ei -zoals ze hem noemt- puntgaaf, echter wel een beetje verweerd. Not to worry, ‘t komt wel. Aan de binnenkant was belangrijker werk te doen. We hebben beiden iets met fifties lifestyle dus begonnen de vermoeiende (maar ook leuke) discussies over welke kleuren en materialen er gebruikt moesten gaan worden. De één riep rood en geel, de ander lichtblauw. Je begrijpt dat ik het afgelegd heb maar ik ben blij in het vertrouwen dat ik stiekem in m’n meisje had. Kussens eruit, kastjes eruit, fornuis, koelkast die het niet meer deed eruit. Complete wand- en plafondbekleding eruit gehaald… Predom heeft over ons slag mensen nagedacht, die heeft de 126 namelijk zo ontworpen en gemonteerd dat vanzelf na zo’n jaar of 15 alle wandbekleding begint los te laten, geweldig!

  

Veel van het werk verzetten we gezellig samen maar ik maakte alle technische zaken in orde; Banden, remmen, verlichting, 12v en 220v electra, gas en watertoevoer. Het kostte al met al nog aardig wat uurtjes geklooi. Dat is het werk wat in het gebruik pas zichtbaar wordt maar waar je niet zomaar overheen kan stappen. Maris (die iets meer verstand heeft van kleurencombi’s) ging in de tussentijd onvermoeibaar tekeer om de gehele binnenkant naar haar (en dus onze) zin te maken.”

En van binnen – Mariska vertelt…
“Inderdaad, het technische gedeelte was vooral voor Pat. Laat mij me maar druk maken om alles wat geverfd moet worden. Best een klus, al dat hout weer een beetje fatsoenlijk maken. Gelukkig hadden we een mooie nazomer (het was al oktober!), en deed de tuin dienst als werkplaats. Een week later stond alles keurig geschilderd in de woonkamer. Ik heb best even gedacht, “waar zijn we aan begonnen”. Zeker toen het hele ei leeg was, maar dat we het af gingen maken, daar heb ik nooit aan getwijfeld. Alleen van het samen erover nadenken genoot ik al :).
Nadat we de wandbekleding hadden vervangen (wat echt moest nadat ik ‘per ongeluk’ even wat bekleding had los getrokken, dit om zeker te weten dat het vieze spul eraf zou gaan :D), kon alles er weer in. Wat is dat een fijn gezicht zeg! Van een duf, grijs, muf hokje, naar frisse kleurtjes, nieuwe, glimmende handgrepen en mooie lichte wanden.
De volgende uitdaging was m’n kerel zover krijgen, dat ie zich erbij neer zou leggen dat het interieur niet rood ging worden. Eigenlijk wist ik al wel dat ik hem zover zou krijgen, het kostte alleen even tijd (en voer :P).

Het idee had ik al helemaal in m’n hoofd. Mooi, fris, aqua blauw, in combinatie met wit. Zoals je de leren diner stoeltjes uit de jaren 50 ook had. Leuke zwart witte vloer in, en dan nog wat details. Nou ja, details, voor mij niet, het moest uniek worden. Het was toch best een obstakel, kussens en gordijnen willen maken, terwijl ik nog nooit een naaimachine aangeraakt had! Na even kijken naar alle oude, vieze en zo niet onze smaak gordijnen, was ik snel gemotiveerd, en ben ik gewoon maar begonnen. De gordijnen waren zo gepiept. De kussens waren meer werk. Dat plaatje in m’n hoofd zorgde ervoor dat het een beste klus was. Een witte boord moest en zou erin, ik heb heel wat meters gemaakt. Het eindresultaat is top, we zijn er allebei (jaja, allebei :P) blij mee. De zwart witte vloer was ondertussen keurig gelegd, en samen met de kussens al een heel leuk gezicht.
Ik wilde graag dat de tafel iets anders kreeg dan alleen een verflaag. Uiteindelijk hebben we hiervoor een metalenplaat, met een bepaald dessin gevonden. Het was even zoeken, maar dan heb je ook wat. De koelkast deed vervolgens wel af bij de rest, dus ook deze werd voorzien van zo’n mooie plaat en een laagje verf.
Het technische gedeelte was absoluut nodig om na te lopen. Zo blijken de poolse bouwers electra zelf ook erg ingewikkeld te vinden. Gelukkig heeft Pat hier een betere kijk op, en zorgde hij ervoor dat alles weer werkte zoals het hoort. De koelkast was wel even spannend, maar zelfs deze kreeg hij aan de praat.
Aangezien we allebei van kleuren houden, moest er ook wat leuks met het licht gebeuren. Zo hebben we ons ei voorzien van led, just to spice it up!
Ondertussen speurden we heel wat af (en nog), naar leuke toevoegingen. Zo vonden we 2 blikken borden in oude stijl die de boel nog meer laten spreken, en zo blijven we om ons heen kijken.”